Soarchen nimst mei
Se brekke dyn dei
Yn tûzen stikje út ien
Op elk skerf in trien
Soarchen jouwe pine
Kin dyn djipste eangsten fine
Dyn hart docht sear
Do witst it even net mear...
Mar soarchen litte ek fiele
Datst fertriet ek moast diele
Dus die skerven fan de dei
Bring se even by my
En as we se net mear lymje kinne
As it net mear past sa as foarhinne
Betink, do stietst hjiryn net allinnich
As de dei fielt as nacht
En it tsjuster de oerhân hat
Meitsje wy tegearre in nij mozaïek
Fan de skerven fan fertriet
En as dan de sinne komt
En de dei as befrijding fielt
Jouwe we it mozaïek in weardich plakje
As fertriet út ferline tiid.